پایین بودن سطح لیپوپروتئین پرچگالی می تواند از عوامل بروز پاركینسون باشد
به گزارش راستابلاگ پژوهشگران کره جنوبی در بررسی جدیدی دریافته اند که پایین بودن سطح لیپوپروتئین پرچگالی و تنوع زیاد آن می تواند به بروز بیماری پارکینسون منجر شود.
به گزارش راستابلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از مدپیج تودی، پژوهشی که در "کالج پزشکی دانشگاه ره جنوبی"(Korea University College of Medicine) انجام شده است، نشان میدهد که سطح پایین "لیپوپروتئین پرچگالی" (HDL-C) و تنوع بیشتر آن، با افزایش مبتلاشدن به بیماری پارکینسون ارتباط دارد.
"دو هون کیم"(Do-Hoon Kim)، پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: افراد مسنی که سطح لیپوپروتئین پرچگالی پایین تری دارند، احتمال بروز پارکینسون در آنها طی پنج سال بعد، بالاتر از بقیه است.
احتمال بروز پارکینسون در افرادی که بالاترین سطح تنوع را در لیپوپروتئین پرچگالی دارند نیز بیشتر از افرادی است که تنوع کمی در آنها دیده می شود. پژوهشگران در این پروژه دریافتند افرادی که هر دو عامل خطر را دارند، بیشتر در معرض مبتلاشدن به پارکینسون قرار می گیرند.
کیم و همکارانش این نکته را متذکر شدند که ممکنست لیپیدها در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشند اما ارتباط میان لیپوپروتئین پرچگالی و پارکینسون نامشخص است. پژوهش های پیشین، نتایج متناقضی را گزارش داده بودند. تنها چند پژوهش کوچک، موضوع ارتباط میان لیپوپروتئین پرچگالی و پارکینسون را مطرح کرده اند اما احتمال وجود رابطه علت و معلولی معکوس را کنار نمی گذارند.
پژوهشگران در این پروژه، ۳۸۰ هزار و ۴۰۴ نفر از افراد ۶۵ سال به بالا را مورد بررسی قرار دادند. حدود ۶۲ درصد از شرکت کنندگان، مرد بودند. پژوهشگران افرادی را که سابقه پارکینسون داشتند، از بررسی کنار گذاشتند و تنوع لیپوپروتئین پرچگالی را در افراد بررسی کردند.
افرادی که لیپوپروتئین پرچگالی بالاتری داشتند، نسبت به گروه های دیگر پیرتر بودند، درآمد آنها کمتر بود، احتمال سیگار کشیدن در آنها بیشتر بود و میزان مصرف الکل و ورزش منظم کمتری نیز داشتند. شاخص توده بدنی، دور کمر و سطح گلوکز ناشتا نیز در این افراد بالاتر بود و فشار خون بالا، دیابت و بیماری مزمن کلیه نیز در آنها بیشتر دیده می شد. احتمال مصرف داروهای کاهش چربی نیز در این افراد بیشتر بود.
"جیان پیترو سچی"(Gian Pietro Sechi)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: داده های این پژوهش، یافته های پیشین را تایید نمود و برای اولین بار نشان داد که افزایش متغیر زمانی لیپوپروتئین پرچگالی، یک پیش بینی کننده مستقل بیماری پارکینسون است.
بگفته سچی و همکارانش، نحوه تنوع لیپوپروتئین پرچگالی با پارکینسون، ناشناخته است اما می تواند تعدادی از نتایج ناسازگار مشاهده شده در پژوهش های پیشین را به خود اختصاص دهد. علاوه بر خواص ضد اکسیداتیو و ضدالتهابی لیپوپروتئین پرچگالی، ممکنست یک تعامل مستقیم میان آلفا-سینوکلئین و کلسترول وجود داشته باشد که می تواند تجمع و انباشتگی آلفا-سینوکلئین را تحت تاثیر قرار دهد.
همچنین، احتمال وجود یک عامل مخدوش کننده نیز وجود دارد که هنوز شناسایی نشده و با سطح کلسترول لیپوپروتئین پرچگالی و بیماری پارکینسون مرتبط می باشد. این احتمال ممکنست ارتباط ارائه شده در این پژوهش را توضیح دهد و پرداختن به آن لازم است.
بگفته پژوهشگران، این پژوهش از نظر جنسیت، تفاوت قابل توجهی را در نتایج نشان نداده است اما ممکنست محدودیت های منحصر به فرد دیگری همچون ارتباط احتمالی میان سطح لیپوپروتئین پرچگالی و تنوع های ژنتیکی را شامل شود.
این پژوهش، در مجله "Neurology" به چاپ رسید.
منبع: rastablog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب