تدبیر فرمانده برای عبور لشکر از پل
به گزارش راستابلاگ، ما آگاه بودیم وضعیت پل به چه صورتی است، اما رزمندگان هیچ چیز نمی دانستند و قرار گذاشته بودیم بهشان چیزی نگوییم تا نترسند و همه چیز به خیر و خوشی بگذرد. گاهی اوقات ندانستن بهتر از دانستن است. اگر متوجه می شدند تا چه اندازه زیر پایشان خالیست وحشت سر تا پایشان را می گرفت.
به گزارش راستابلاگ به نقل از ایسنا، سردار علی فضلی از فرماندهان لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) در خاطره ای پیرامون عملیات «بیت المقدس ۲» روایت کرده است: نقطه ی اصلی عملیات بیت المقدس۲ در ارتفاعات «قَمیش» بود که برای رسیدن به آن باید از رودخانه ی خروشان قلعه چولان عبور می کردیم. برای عرضه راهکار و حل این مساله، جلسه ای با برادران تشکیل دادیم و به گفتگو نشستیم. باور کردنی نبود که بتوانیم از رودخانه ای به این عریض و طویلی عبور نماییم اما با توکل به خدا تصمیم بر آن شد که پلی روی رود تعبیه نماییم تا بشود نیروها را به واسطه ی آن به ارتفاعات رساند.
با بودجه ای به مبلغ دو میلیون تومان سیم بکسلی برای ساخت پل تهیه کردیم. نخستین مساله چگونگی ساحل سازی بود. نمی دانستیم دقیقاً چه باید بکنیم. پس از فکر زیاد و تدابیر بسیار، تانکی آوردیم و سیم بکسل را به آن بستیم. حالا مشکل دیگری به مشکلاتمان اضافه شده بود. ماتم گرفته بودیم که با چه ترفندی این پل نیمه کاره را به آن سمت رود برسانیم. رودی که به قاعده ی ۱۴۰ متر طول داشت. هیچ تکیه گاه و نقطه ی اتکایی آن سوی پل نبود و ما درمانده و حیران بودیم.
باید پل را به وسیله ی چیزی محکم می کردیم که به فضل خدا با خلاقیت و ابتکار بچه ها با پایه ای نئونی حائلی ساخته شد که کار را بر ما آسان کرد. با هر سختی و دشواری ای بود، یکی یکی سیم بکسل ها را به آن سوی ساحل بردیم و به حائل نصب کردیم و روی این سیم بکسل ها تخته ی چوبی قرار دادیم. خدا خیرش بدهد آن شهید بزرگوار را که متاسفانه نامش در یادم نیست. برای ساخت و نصب پل و تخته های چوبی خیلی زحمت کشیدند. حتی جای دست هم برای نیروها درست کردند تا هنگام عبور به سادگی بتوانند تعادلشان را حفظ کنند.
فکرش را بکنید برای رد شدن یک لشکر از رودخانه ای به عرض۷۰ سانت و طول۱۴۰ متر چه ریسکی را متقبل شدیم. این به نوبه ی خود یکی از بزرگ ترین کارهای انجام گرفته در تاریخ جنگ هشت ساله ی ماست؛ هم حکایت از مظلومیت رزمندگان اسلام دارد، هم اقتدارشان را نشان داده است. از این جهت لفظ مظلوم را استفاده می کنم که در آن زمان واقعا امکانات و تجهیزات درستی در اختیار ما نبود و از این جهت به اقتدارشان می بالم که با وجود شرایط دشوار، به جهت اینکه از حق در مقابل باطل دفاع کنند و بینی دشمن را به خاک بمالند، از هرچیزی که دم دستشان بود برای رسیدن به اهدافشان استفاده می کردند و ابتکار عمل داشتند. سازش و تسلیم آن هم در مقابل متجاوزان چیزی بود که در مرام یک ایرانی غیور و میهن پرست به هیچ وجه جای نداشت.
این پل تاریخی از اهمیت زیادی برخوردار می باشد و در اسناد و مدارک هم از آن سخن به میان آمده است. ما آگاه بودیم وضعیت پل به چه صورتی است، اما رزمندگان هیچ چیز نمی دانستند و قرار گذاشته بودیم بهشان چیزی نگوییم تا نترسند و همه چیز به خیر و خوشی بگذرد. گاهی اوقات ندانستن بهتر از دانستن است. اگر متوجه می شدند تا چه اندازه زیر پایشان خالیست وحشت سر تا پایشان را می گرفت.
ما با تخته های چوبی ۱۰ الی ۱۵ سانتی متری عرض رودخانه ی ۷۰ سانتی را پوشش داده بودیم و ایستادن و توقف روی آن عملا ممکن نبود. فقط باید به سرعت از روی آن می گذشتند. شبانه نیروها را به صف کردیم. مسئولی هم برای عبور از پل انتخاب کردیم. او چوبی در دست گرفته بود و به بچه ها فرمان می داد به صورت ستونی پشت سر هم و پیوسته حرکت کنند.
بچه ها تا بخواهند به خودشان بیایند از روی پل گذشته بودند و نمی دانستند به ارتفاع ۸۰ متر از سطح زمین فاصله دارند. به لطف خدا مرحله ی عبور به سلامتی انجام شد. فردای عملیات، یکی از برادران که از قضا سالمند هم بود مجروح شده بود. او که متوجه نبود شب پیش از کجا عبورش دادیم به ساحل رفت و اظهار داشت: بگویید از کدام مسیر آمده ایم که باید به عقب بازگردم.
دیگر نمی شد پنهان کاری کرد. با دست پل را نشانش دادیم و گفتیم: «از آنجا آمدید.» هوا روشن بود و وضعیت پل پر ماجرا به وضوح دیده می شد. پیرمرد بیچاره مبهوت ماند و خشکش زد. اظهار داشت: «من نمی توانم از روی این پل به سلامت برگردم.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب