شناسایی ارتباط سرطان، اسکیزوفرنی و ام اس با عفونت های ویروسی خفته
محققان دریافته اند که برخی از بیماری های مزمن یا در رابطه با افزایش سن امکان دارد تحت تاثیر عفونت های ویروسی مداوم و خفته باشند.
به گزارش راستابلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، همه ما هم اکنون با وجود شیوع و همه گیری ویروس کرونا با روشی که عفونت های ویروسی منجر به بیماری حاد می شوند، بسیار آشنا هستیم. از آنفلوانزا گرفته تا کووید-۱۹ و سرخک، به خوبی درک شده است که چگونه ویروس ها منجر به بیماری می شوند، اما دانشمندان هم اکنون نقش گسترده ای را که عفونت های ویروسی در ایجاد سایر بیماری ها ایفا می کنند که اغلب سال ها یا حتی دهه ها بعد از عفونت اولیه ظاهر می شوند، کشف کرده اند.
چندین مطالعه جدید، ارتباط بین بیماری هایی را که قبلا تصور نمی شد با عفونت های ویروسی مرتبط باشند، روشن کرده اند. بعنوان مثال یک عفونت ویروسی رایج در دوران کودکی با ایجاد سرطان مثانه در بزرگسالی مرتبط دانسته شده است. ارتباط بین "هپاتیت C" و اسکیزوفرنی بینش هایی را در مورد تاثیر عفونت های ویروسی بر مغز عرضه می دهد و شواهد جدید صریحا تایید می کنند که چگونه یک ویروس رایج امکان دارد برای ایجاد بیماری ام اس بسیار مهم باشد.
سرطان و ویروس ها
تخمین زده شده است که تقریباً از هر پنج مبتلا شدن به سرطان در سرتاسر جهان یک مورد ناشی از عفونت های ویروسی است. شاید شناخته شده ترین ارتباط سرطان با ویروس، ارتباط بین سرطان دهانه رحم و ویروس پاپیلوم انسانی(HPV) یا همان تبخال تناسلی باشد.
تقریباً تمام موارد مبتلا شدن به سرطان دهانه رحم ناشی از HPV است. در دهه گذشته، واکسن های ضد HPV بهبود یافته اند و چشم انداز حذف عملی سرطان دهانه رحم در آینده را افزایش داده اند و سالانه جان صدها هزار نفر را نجات می دهند.
حالا مطالعه جدیدی که به سرپرستی محققان دانشگاه یورک" در نشریه "نیچر"(Nature) انتشار یافته است، ارتباط جدیدی بین سرطان مثانه و عفونت بوسیله ی یک ویروس رایج کشف کرده است. این ویروس با نام "بی کی"(BK) یا "BK polyomavirus" شناخته می شود و بیشتر از ۸۰ درصد افراد تا زمان بلوغ به این ویروس مبتلا شده اند، اما عفونت آن برای اغلب افراد، بدون علامت است و این ویروس می تواند برای چندین دهه درون بدن، بخصوص در کلیه ها، غیر فعال بماند.
عفونت با این ویروس فراگیر و شایع است، اما عواقب مهمی جز در ضعف دستگاه ایمنی یا آنهایی که سیستم ایمنی تضعیف شده دارند، ایجاد نمی نماید. "بی کی" مخفف نام و نام خانوادگی اولین بیماری است که این ویروس برای اولین بار در سال ۱۹۷۱ در بدنش کشف شد. این بیمار در آن هنگام، ۲۹ سال سن داشت.
محققان در این مطالعه بررسی کردند که آیا مکانیسم بالقوه ای وجود دارد که از راه آن عفونت مداوم BK در کلیه بتواند شروع سرطان مثانه را تحریک کند. از راه یک مجموعه آزمایش های آزمایشگاهی، محققان دریافتند عفونت BK، کلیه را به تولید آنزیم های ضد ویروسی به نام "APOBECs" هدایت می کند.
هنگامی که عفونت های خفته BK در کلیه باردیگر فعال می شوند، سیستم ایمنی، آنزیم های "APOBECs" را برای نابودی ویروس تولید می کند. با این وجود، این سلول های ایمنی متخصص می توانند به مثانه بروند و متعاقباً به دی ان ای سلول های مثانه هم صدمه برسانند.
این فرایند می تواند چندین دهه پیش از ظهور و تشخیص سرطان مثانه به صورت مکرر رخ دهد و تا آن زمان که سرطان ظاهر می شود، اغلب هیچ نشانه ای از ویروس BK وجود ندارد، چونکه یا خفته است یا به صورت کامل به وسیله سیستم ایمنی از بین رفته است. تنها نشانه از این رابطه، وجود نشانه های جهشی "APOBEC" در ژنوم سلول های تومور مثانه است.
"سایمون بیکر" نویسنده اصلی این مطالعه می گوید: یافته های ما درک ما از علل سرطان مثانه را با نشان دادن این که عفونت های ویروس BK یک عامل خطر برای سرطان مثانه هستند، تغییر می دهد، چونکه سلول های مثانه را مجبور می کنند از APOBEC هایی استفاده کنند که به دی ان ای آنها صدمه می زند.
محققان خاطرنشان می کنند که نشانه APOBEC را میتوان در حدود ۹۳ درصد از همه سرطان های مثانه یافت و این فرضیه را تأیید می کند که این تومورها توسط عفونت های ویروسی خفته ایجاد می شوند. یافته های جدید همینطور امکان دارد به توضیح این که چرا بیماران پیوند کلیه با سرکوب سیستم ایمنی نرخ بالایی از سرطان مثانه را تجربه می کنند، کمک نماید.
باآنکه روزهای اولیه این تحقیقات و رسیدن به این نتیجه است، اما "بیکر" خواهان ساخت واکسن برای جلوگیری از مبتلا شدن به عفونت ویروسی BK شده است. وی می گوید که امکان دارد چنین واکسنی بتواند همان تأثیری را که واکسن های HPV روی سرطان دهانه رحم داشته اند، بر سرطان مثانه داشته باشد.
"بیکر" می گوید: این تحقیق برای بهبود درک ما از اینکه چرا افرادی که گرفتار سرکوب سیستم ایمنی هستند، مانند بیماران پیوند کلیه، بیشتر به سرطان مثانه مبتلا می شوند، بسیار ضروری می باشد. همینطور نتایج بسیار گسترده تری برای جلوگیری از سرطان مثانه در آینده دارد.
اسکیزوفرنی و ویروس ها
طی چند دهه اخیر، چندین مطالعه مشاهده ای به رابطه بین عفونت های هپاتیت سی(HCV) و اسکیزوفرنی پرداخته اند. داده ها تابحال کاملاً متناقض بوده اند و بعضی از مطالعات میزان بالاتری از هپاتیت C را در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی نشان داده اند، در حالیکه برخی دیگر این ارتباط را متناقض و غیرمعنی دار گزارش کرده اند.
یک مطالعه جدید از محققان در تایوان، میلیونها پرونده بهداشتی را مورد بررسی قرار داده است تا نه تنها شیوع اسکیزوفرنی را در افراد مبتلا به هپاتیت C تجزیه و تحلیل کند، بلکه نرخ اسکیزوفرنی را در این بیماران که با درمان مبتنی بر اینترفرون درمان می شوند، مقایسه کند. فرضیه این بود که اگر عفونت HCV مقدم بر اسکیزوفرنی باشد و در نتیجه علت آن باشد، درمان زودهنگام موثر عفونت ویروسی باید شانس ابتلای فرد به این بیماری روانی را کم کند.
یافته ها نشان داد که شیوع اسکیزوفرنی به صورت قابل توجهی در گروه بیماران HCV درمان نشده(۰.۸۷ درصد) در مقایسه با بیماران تحت درمان برای HCV (۰.۲۵ درصد) و افرادی که در وهله اول به HCV آلوده نشده اند (۰.۱۱ درصد) بیشتر است.
محققان می گویند، اسکیزوفرنی یک بیماری پیچیده و ارثی است. ازاین رو پیشرفت اسکیزوفرنی همیشه شامل برخی از عوامل ژنتیکی و محیطی فراتر از یک عفونت ویروسی است.
با وجود این، محققان چندین مکانیسم قابل قبول را فرض می کنند که عفونت HCV می تواند بر شروع اسکیزوفرنی تاثیر بگذارد و با عنایت به وجود عوامل ضد ویروسی در دسترس برای درمان عفونت HCV، امکان دارد در نظر گرفتن درمان های ضد ویروسی بالقوه و در نظر گرفتن عوارض آینده مانند افزایش ریسک مبتلا شدن به اسکیزوفرنی، پرارزش باشد.
در این مطالعه آمده است: در عصر "ضد ویروس های دارای اثر مستقیم"(DAAs) برای از بین بردن عفونت HCV، درمان ضد HCV باید برای همه افراد آلوده به آن تجویز شود تا خطر عوارض کبدی نه تنها کاهش پیدا کند، بلکه عوارض خارج کبدی همچون مبتلا شدن به اسکیزوفرنی هم کاهش پیدا کند.
تخریب عصبی، زوال عقل و ویروس ها
تقریباً یک قرن است که فرضیه ارتباط بیماری های عصبی با عفونت ویروسی وجود دارد. این ایده که بیماری های ویروسی آهسته به معنای عفونت های ویروسی که منجر به تخریب تدریجی فرآیندهای عصبی می شوند، به اواسط قرن بیستم بازمی گردد و خیلی از دانشمندان ادعا کرده اند که عفونت های تبخال مداوم علت مبتلا شدن به بیماری آلزایمر است.
این ایده ها در اواخر قرن بیستم محبوبیت خویش را از دست دادند، چونکه دیگر عوامل علت مبتلا شدن به بیماری هایی مانند آلزایمر برجسته شدند. اما اخیراً محققان بعد از شکست داروهای طراحی شده برای هدف قرار دادن سایر علایم پاتولوژیک بیماری های عصبی به این ایده قدیمی بازگشته اند.
شاید قوی ترین مطالعه اخیر در مورد رابطه میان بیماری های عصبی و عفونت های ویروسی از جانب محققانی باشد که رابطه بین بیماری ام اس و ویروس "اپشتین بار" را بررسی می کنند. چندین مطالعه مشاهده ای در چند سال قبل به همبستگی قوی بین عفونت های ویروسی در سالهای نوجوانی یک فرد و مبتلا شدن به ام اس در حدود یک دهه بعد اشاره کرده اند.
مطالعه ای که اخیراً در مجله "ساینس"(Science) انتشار یافته است، بعضی از قانع کننده ترین شواهد عِلّی این ارتباط را تا به امروز عرضه کرده است. این مطالعه به رهبری محققان دانشگاه هاروارد، مجموعه داده منحصر به فردی از سوابق بهداشتی اعضای ارتش ایالات متحده را بررسی نموده است. این داده ها بیشتر از ۲۰ سال اطلاعات عرضه می دهند و به محققان این امکان را می دهند تا بفهمند که آیا عفونت با ویروس "اپشتین بار"(EBV) پیش از مبتلا شدن به ام اس بوده است یا خیر.
نتایج حاکی از آن بود که همه موارد مبتلا شدن به ام اس دارای عفونت EBV بوده اند. میانگین زمان از آغاز عفونت EBV تا شروع ام اس، ۷.۵ سال بود، اما بعضی از افراد دو سال بعد از عفونت EBV به ام اس مبتلا شدند، در حالیکه برخی دیگر تا ۱۵ سال به آن مبتلا نشدند. همینطور هیچ عفونت ویروسی دیگری دیده نشد که به صورت مداوم با پیشرفت بیماری ام اس ارتباط داشته باشد.
مانند تحقیقات در مورد بیماری اسکیزوفرنی، هیچ ادعایی وجود ندارد که عفونت EBV تنها علت مبتلا شدن به بیماری ام اس باشد. باز هم، خیلی از عوامل دیگر وجود دارند که در ایجاد بیماری ام اس نقش دارند. از این گذشته، عفونت EBV در جوانان بسیار شایع است، ازاین رو اگر همه افراد آلوده به این ویروس به ام اس مبتلا می شدند، مطمئناً تابحال از آن آگاه شده بودیم.
یافته ها نشان می دهند که احتمالاً عفونت های EBV عامل بزرگی در تحریک بیماری ام اس برای افرادی هستند که از قبل مستعد مبتلا شدن به این بیماری هستند. فرضیه فعلی این است که همه افراد آلوده به EBV به ام اس مبتلا نمی شوند، اما همه کسانی که به ام اس مبتلا می شوند، احیانا قبلاً به EBV آلوده شده اند.
شاید مهم تر از همه این باشد که اگر EBV یک محرک اساسی برای بیماری در اغلب افراد باشد، توسعه یک واکسن ضد آن می تواند به صورت فرضی، ام اس را ریشه کن کند. بنا بر این چندین شرکت بیوتکنولوژی اخیراً اعلام نموده اند که درحال تولید واکسن های EBV هستند.
برای خیلی از این مسیرهای تحقیقاتی که رابطه بین عفونت های ویروسی و بیماری های مزمن را بررسی می کنند، هنوز روزهای اولیه است، اما به صورت فزاینده ای آشکار می شود که امکان دارد اثرات طولانی مدت عفونت های حاد ویروسی را دست کم گرفته باشیم. از بیماری آلزایمر گرفته تا سرطان، فرضیه های قابل قبولی وجود دارد که نشان داده است میتوان با هدف قرار دادن ویروس هایی که تابحال نسبتا بی خطر فرض می شدند با واکسن ها، از این بیماری های وحشتناک عصبی پیشگیری کرد.
منبع: راستابلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب