نهج البلاغه، منشور انسانیت، ۱۸
حکمت هجدهم سکوت خواص ضربه ای سنگین به جامعه اسلامی وارد می کند
به گزارش راستابلاگ، قم در حدیثی هم از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است که فرمود: «السّاکِتُ عَنِ الْحَقِّ شَیْطانٌ أَخْرَسٌ؛ کسی که نسبت به حق بی طرف و بی تفاوت بماند و سکوت اختیار کند شیطان گنگی است». بخصوص اینکه کناره گیری این گونه افراد که بعنوان شخصیت های معروف جامعه اسلامی شناخته می شدند ضربات شدیدتری بر پیکر حق وارد می کرد.
امام علی (ع) در حکمت هجدهم نهج البلاغه می فرماید: «فِی الَّذِینَ اعْتَزَلُوا الْقِتَالَ مَعَهُ: خَذَلُوا الْحَقَّ، وَ لَمْ یَنْصُرُوا الْبَاطِلَ؛ حق را تنها گذشتند و باطل را یاری نکردند.»
حجت الاسلام شکیبایی در گفتگو با ایسنا به تشریح حکمت هجدهم نهج البلاغه امیرالمومنین (ع) پرداخته که شرح آن زیر آمده است:
همان گونه که در سند این حکمت آمده، این سخن حکیمانه امام در ارتباط با بعضی افراد سرشناس از مسلمانان مانند «سعد بن ابی وقاص» و «عبدالله بن عمر» است که در جنگ جمل و صفین با امام همراهی نکردند و به دشمنان او هم نپیوستند، بلکه بی طرف ماندند و به عذرهای واهی متوسل شدند.
اشاره به اینکه گرچه آنها به یاری باطل نشتافتند و در صف مقابل ما قرار نگرفتند؛ ولی چون به یاری حق برنخاستند و به پیام قرآن که می گوید: «فَقاتِلُوا الَّتی تَبْغی حَتّی تَفیءَ إِلی أَمْرِ اللّه؛ به آن گروه ظالمی که بر ضد پیروان حق (و امام مسلمین) برخاسته بجنگید تا به فرمان گردن نهند» عمل نکردند درخور هر گونه سرزنش و ملامت اند.
در اینکه آیا این گروه با امام علی (ع) بیعت کرده بودند ولی در مساله مبارزه با اصحاب جمل و جنایتکاران شام کوتاه آمده بودند یا از ابتدا زیر بار بیعت نرفته بودند، در بین مورخان اختلاف نظر است.
در برخی از نقل ها آمده که این ها بیعت را پذیرفتند ولی به فرمان امام در مبارزه با اهل باطل عمل نکردند و مطابق برخی دیگر از نقل ها از ابتدا زیر بار بیعت با آن حضرت نرفتند و جزء اقلیت ناچیزی بودند که بر خلاف جمهور مسلمین از بیعت با امام سر باز زدند.
مرحوم علامه شوشتری اعتقاد دارد که اغلب روایات حاکی از آنست که این گروه بیعت نکردند.
در اینجا این سوال پیش می آید که اگر آنها بیعت نکردند چگونه امام انتظار داشت که به لشکر او بپیوندند و با باطل مبارزه کنند.
پاسخ این سؤال روشن است، چونکه اولاً جمهور مسلمانان و اکثریت قاطع مهاجران و انصار بیعت کرده بودند و این حجت برای همه مردم بود و ترک بیعت گناه بزرگی بود که از آنها سر زد.
ثانیاً به فرض که آنها بیعت نکرده باشند ولی وظایف یک مسلمان را باید انجام دهند و به آیات قرآن باید عمل کنند یعنی همان گونه که نماز و روزه و حج را باید انجام دهند، به آیه شریفه (فَقاتِلُوا الَّتِی تَبْغی حَتّی تَفِیءَ إِلی أَمْرِ اللّه)نیز باید گردن نهند. این یک وظیفه اسلامی است که به بیعت ربطی ندارد.
بخصوص اینکه در حدیثی هم از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است که فرمود: «السّاکِتُ عَنِ الْحَقِّ شَیْطانٌ أَخْرَسٌ؛ کسی که نسبت به حق بی طرف و بی تفاوت بماند و سکوت اختیار کند شیطان گنگی است». بخصوص اینکه کناره گیری این گونه افراد که بعنوان شخصیت های معروف جامعه اسلامی شناخته می شدند ضربات شدیدتری بر پیکر حق وارد می کرد.
قابل توجه اینکه ابن عبدالبر در کتاب استیعاب در شرح حالات «عبدالله بن عمر» می نویسد که به هنگام وفات می اظهار داشت: هیچ چیزی ناراحت کننده ای در دلم از امر دنیا نیست جز اینکه من با آن گروه ستمگر همراه علی بن ابی طالب پیکار نکردم».
منبع: راستابلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب